Merette kan – fysiek – fietsen. Dat weten we sinds haar avontuur bij Lieve Martine in 1999. Lees hierover mijn columns uit de vorige eeuw… Maar… in het verkeer wil het niet lukken. Een witte streep op de weg? Ze begint te slingeren en stapt in het beste geval af. In het slechtste geval, valt ze om. Als ze in de verte een stoplicht ziet, stopt ze met fietsen. Komt er een auto aan? Merette stapt af. Wat we ook proberen, het lukt niet om haar aan het verkeer te laten deelnemen. Als ze in 2005 in haar ‘eigen huis’ gaat wonen, wordt het tijd om een tandem te kopen, zodat de begeleiding ook met haar kan fietsen. Tandems zijn duur, en ik hoef u waarschijnlijk niet te vertellen dat mensen met een verstandelijke beperking in Nederland niet veel geld te besteden hebben. Maar we weten een degelijk tweedehands exemplaar te scoren.
Na een aantal jaren is de fiets toe aan een opknapbeurt. Ik neem contact op met Sjaak, mijn meest bijzondere Cambio-collega-fietsenmaker. Of hij de tandem een opknapbeurt kan geven? Dat kan hij. In die jaren is het concept ‘Verhip mijn fiets’ net in opmars. Je brengt je fiets naar de Fietsenwerkplaats en de collega’s daar zorgen dat-ie helemaal opgeknapt wordt, compleet met nieuwe kleur, nieuwe banden en wat je verder ook maar wilt. Sjaak vraagt Merette welke kleur ze in gedachten heeft. Daar hoeft ze niet lang over na te denken: roze! Roze zal het worden, en hoe! Want als hij klaar is, zijn zelfs de banden roze! Sjaak leeft inmiddels helaas niet meer, maar wat heeft hij Merette een plezier gedaan. Daar denken we nog steeds met heel veel liefde aan terug!
Inmiddels zijn we acht jaar verder. Merette is net bij ons langs geweest met de tandem als ze me belt. ‘Fiets kapot’, is de korte mededeling. Het lijkt erop dat de ketting eraf is, maar wat er precies aan de hand is, is niet helemaal duidelijk. Omdat haar begeleiding al eens heeft aangegeven dat het best zwaar fietsen is met deze tandem, vragen we ons af of er niet een nieuwe moet komen. Een elektrische misschien? Maar ja, wat ik eerder zei: ze heeft niet heel veel geld, en een goede tandem kost nogal wat.
Onze knusse, maar kleine en rommelige Fietsenwerkplaats aan de Diepenveenseweg is onder de vlag van Circulus inmiddels verhuisd naar een prachtige, nieuwe locatie aan de Westfalenstraat met veel licht, ruimte en goede werkplekken. Er zijn nieuwe, bevlogen collega’s aan het werk die mensen met een kwetsbare positie op de arbeidsmarkt mooie kansen bieden in het fietsenmakersvak. ‘Waarom laat je daar geen nieuwe tandem maken?’, vraagt de manager van de afdeling Sociaal me als ik me hardop afvraag hoe ik aan een goede tandem voor Merette kom. ‘Dat kunnen ze wel hoor! En ook wel elektrisch!’
Ik mail met een collega van de Fietsenwerkplaats. En ja, natuurlijk willen ze de fiets ophalen (want geloof me, een tandem krijg je niet op je fietsdrager) en kijken of hij het nog waard is om op te knappen, of dat we naar een andere oplossing moeten zoeken.
Als de tandem aan de Westfalenstraat staat, gaan we overleggen. De tandem is nog prima, is de conclusie. Hij kan gerepareerd en een algehele opknapbeurt heeft hij inmiddels ook wel verdiend. Maar dan kan hij zeker nog een aantal jaren mee. Elektrisch? Zeker dat kan ook! Ik word er helemaal blij van.
Dan willen we natuurlijk ook een nieuwe kleur. Want roze vindt Merette inmiddels wel voor baby’s. Rood-geel, dat lijkt haar wel wat. De frames worden gecoat bij een partner en we verzekeren haar dat dat echt maar in één kleur kan. Die mag ze dan wel zelf uitzoeken. Ze kiest uiteindelijk voor een warme kleur geel.
Een paar dagen later belt mijn collega: hij heeft de kosten op een rijtje gezet en die vallen me alleszins mee. Daar kunnen we geen nieuwe tandem voor kopen! We hakken de knoop definitief door: mijn Fietsenwerkplaatscollega’s kunnen aan de slag.
Nog een paar weken en dan heeft onze jongedame een elektrische tandem!
