Als het bericht van de huisarts dat de uitslag van het bevolkingsonderzoek borstkanker niet oké is, een beetje is geland, is mijn eerste reactie: Potver… (eigenlijk lieg ik hier een paar letters), hoe moet dat nou met Velp? Heb ik éindelijk, éindelijk, na al die jaren, de beslissing genomen om die enorme stap te zetten, krijg ik borstkanker! Ik word niet snel boos als er nare dingen gebeuren (want waarom zou het mij bespaard blijven?), maar hier word ik heel erg boos van. Ik heb notabene aanstaande maandag een afspraak voor de screening!
Als donderdag 7 februari de uitslag definitief is, vraag ik in het ziekenhuis wat wijsheid is. ‘Als jij het psychisch aankan om er maandag heen te gaan, zou ik dat gewoon doen,’ is het advies. ‘Ga uit van het meest positieve scenario, dan kun je over een aantal maanden verder in Velp. Dan ben je al in beeld daar, want als je nu niet gaat, moet je zelf straks de stap nemen om opnieuw te beginnen en het zou zo maar kunnen dat je daar dan even de energie niet voor hebt. Sta je in het dossier is dat een stuk makkelijker. Het zou toch zonde zijn als je straks genezen bent van borstkanker en dan gezondheidsproblemen krijgt door je gewicht!’ Tja, daar is geen speld tussen te krijgen.
Dus ga ik maandagmorgen 11 februari naar Velp. Ik laat me rijden, want het is precies in de spits en ik vraag me af of ik wel in staat ben om echt goed op te letten.
Ik moet een aantal vragenlijstjes invullen en dat is wel even een dingetje. Want er zijn beslist vragen die ik een week eerder heel anders had beantwoord. Neem bijvoorbeeld: Heeft u wel eens de neiging om met dingen te gooien? Denkt u wel eens aan de dood? Keuzeantwoorden: Vaak – Regelmatig – Soms – Af en toe – Nooit. De diagnose borstkanker kleurt mijn antwoorden, is dat verstandig? Volgens een zeer aardige dame (levend bewijs van borstsparende operatie en ‘slechts’ bestralingen, wonderlijk hoe snel ik nu de verhalen van anderen hoor), kan ik het in de persoonlijke gesprekken allemaal verduidelijken.
Dan volgt het rondje gesprekken. Ik mag eerst naar de psycholoog. Ik vind het een lastig gesprek, juist omdat mijn situatie zo veranderd is. De vragen zijn soms ook heel confronterend. Heb ik wel eens een trauma meegemaakt? Tja, wat is een trauma? De geboorte van Merette? De tumor in mijn nier? Het feit dat Roos het bijna niet haalde voor de diagnose coeliakie werd gesteld? De diagnose borstkanker van vorige week? Makkelijk is/was het allemaal niet, maar zijn het trauma’s? Is het gek dat ik de laatste week iets meer aan de dood heb gedacht dan ik op andere dagen doe? Gelukkig vindt de psychologe mijn reacties allemaal heel normaal.
Ik mag door naar de diëtiste. Daar wordt mijn eetdagboek besproken. Dat moest ik zeven dagen invullen en ik was begonnen met een reeks van drie dagen met (buitengewoon gezellige) etentjes en borrels… Na het telefoontje van de huisarts was ik ermee gestopt (dat mag niet, je moet de hele dag door invullen. Had ik overigens ook niet gedaan. In normale omstandigheden functioneert mijn geheugen prima en kan ik dat best één keer per dag), min of meer in de veronderstelling dat het hele traject van de baan zou zijn. Voor deze screening heb ik het toch maar afgemaakt. Het is uiteindelijk een raar dagboek geworden, want – wat zelden gebeurt – zelfs míjn eetlust was grondig verdwenen in de laatste drie dagen van die invulweek. Gelukkig kan de diëtiste zich er iets bij voorstellen.

Als laatste is er een gesprek met een arts. Zij is heel duidelijk: áls er een positief advies komt, dan zal het traject niet starten voordat de behandeling van de borstkanker is afgerond. Maar er is geen reden om aan te nemen dat het om die reden niet door zou kunnen gaan (hoewel daar de chirurg wel ook iets van moet vinden, net als van het feit dat ik maar één nier heb).
Doodmoe ga ik naar huis. Stiekem ook een heel klein beetje trots dat ik wel ben gegaan: aan mij zal het niet liggen dat ik deze kans laat lopen. ’s Middags krijg ik het advies van de Nederlandse Obesitas Kliniek (dat pas definitief wordt als ook chirurg en verzekeringsmaatschappij akkoord zijn). Het advies is positief en een jaar geldig. Die hobbel is genomen…