Maandag 9 december. Die datum staat strak aangekruist in mijn agenda. Op 1 november mocht ik bellen naar Vitalys voor de voorlopige datum van de operatie. 9 december dus. Na Sinterklaas (blij mee, want nu kan ik het lekker vieren met Luca) en een dag voor mijn verjaardag. Met kerst ligt de ingreep twee weken achter me. Het lijkt me een prima begin van mijn nieuwe levensjaar. (René wil me komen ophalen met een slagroomtaart – voor het personeel – en 62 kaarsjes…).
Voor alle zekerheid moet ik begin december nog even bellen voor definitieve datum en tijdstip. Ik zoek mijn patiëntennummer op en bel Vitalys. U staat gepland voor woensdag 11 december, klinkt het. ‘Maar ik stond gepland voor de 9e’, meld ik voor alle zekerheid. ‘Ja, mevrouw, maar die datum was voorlopig’, snibt de andere kant van de lijn. ‘De brief met alle informatie gaat vanmiddag op de bus.’ Tja, daar is geen speld tussen te krijgen en laat geen enkele ruimte voor een weerwoord.

Twee dagen uitstel. Is dat erg? Nee natuurlijk niet, het is nog steeds december 2019 (wat ik heel graag wilde) en ik kan heus wel twee dagen wachten. Kan ik nog wat langer breien aan het vest voor Renate, want dat zal na de operatie wel even lastig zijn.
Toch merk ik dat ik teleurgesteld ben. Al vijf weken leef ik met het idee dat ik 9 december wordt geopereerd. Het is een zelf gekozen ingreep (en daardoor veel minder beladen dan de operatie in maart), maar ik heb er zo naar toe geleefd. Ben druk geweest met het afronden van een aantal zaken voor mijn (vrijwilligers)werk, heb de juiste inkopen gedaan, soep gekookt voor de vloeibare periode, ben begonnen met het innemen van extra vitamines (twee weken voor de operatie), kortom ik ben er klaar voor (en mee).

Na een paar dagen merk ik dat het me nog steeds dwars zit. En dan snap ik waarom: het is de botte reactie van de medewerker van Vitalys die me zo ergert. Ze had toch ook kunnen zeggen: ‘Goh mevrouw Sluiseman, u stond gepland voor maandag de 9e, maar dat is helaas niet gelukt, er is iets tussen gekomen. We verwachten u woensdag de 11e.’ Ik denk dat ik dan onmiddellijk had gezegd: ‘Dat vind ik jammer, maar ik kan er prima mee leven!’ Dan had ik me er niet zo vervelend onder gevoeld.
Dus… een klein communicatielesje voor Vitalys (waar ik me verder tot nu toe uitstekend behandeld voel): houd een beetje rekening met de spannende tijden voor de dames en heren die voor een bariatrische ingreep van jullie afhankelijk zijn. Het kost niets meer, levert veel op!