Maandag 25 maart zitten we dan (voor mijn gevoel eindelijk) bij de oncoloog. Ze legt uit dat het feit dat de schildwachtklier niet schoon is inderdaad betekent dat er kankercellen uit de tumor aan de wandel zijn gegaan. Waarschijnlijk zijn het er niet veel en het is in elk geval niet mogelijk om ze te vinden. Het kan ook zijn dat ze alleen nog maar in die klier zaten. Maar dat is dus simpelweg niet te constateren.

De tumor was kleiner dan twee centimeter (wel al met verdachte plekjes er om heen, maar die zijn verwijderd). Dat maakt hem in principe een stadium I, maar eigenlijk had de schildwachtklier dan schoon moeten zijn. De patholoog heeft de cellen in de lymfeklier ontdekt en koppelt er de code N (van Node, lymfeklier in het Engels) aan. Die combinatie maakt dat er – behalve bestraling van borst en oksel – ook een andere nabehandeling noodzakelijk (of in elk geval zeer gewenst) is.

Die behandeling bestaat niet uit chemo, maar uit een anti-hormonale therapie. Uit onderzoek is namelijk ook gebleken dat de tumor hormoongevoelig is. Door de aanmaak van hormonen op chemische wijze te stoppen, stopt ook de groei van deze kankercellen.

‘We zullen nooit weten of de therapie in jouw geval (heeft ge)werkt’, is de conclusie van de arts. ‘We weten namelijk in geen enkel individueel geval of het nodig is en wat het doet, omdát we dus niet weten of er ergens verkeerde cellen zijn te vinden in je lichaam. Wat we weten uit gedegen, wereldwijd onderzoek onder heel erg veel patiënten, is dat de kans dat de kanker zich verder ontwikkelt heel erg klein wordt als we deze therapie toepassen.’ 

In eerste instantie ben ik enorm opgelucht: geen chemo! Dat betekent dat ik na de bestralingen niet ook nog een half jaar gif in mijn lijf krijg, waar je behoorlijk ziek van kunt worden en dus waarschijnlijk eerder mijn ‘gewone’ leven weer op kan pakken.

Toch lijkt ook anti-hormonale therapie niet per definitie een feestje. Het betekent dat ik zeven (!) jaar lang elke dag een pil moet slikken (dat zijn 2577 pillen…). De eerste twee jaar het ene middel, daarna vijf jaar een ander. Bovendien krijg ik de eerste drie jaar elk half jaar een infuus, met nog iets anti-hormonaals (te beginnen aanstaande donderdag). Dat versterkt de werking van de pillen.

‘De bijwerkingen zijn niet altijd te onderschatten’, constateert de arts. ‘Stijfheid van gewrichten en opvliegers komen redelijk vaak voor. Vaak heel goed te dragen, maar ik heb vrouwen die stoppen met het middel omdat de kwaliteit van leven er te veel negatief door wordt beïnvloed. In een enkel geval is er sprake van ernstige depressies, dan stoppen we ook, je wilt mensen niet zeven jaar depressief laten zijn. Maar het is afwachten wat het bij jou gaat doen, iedereen reageert verschillend.’

De pillen zijn ook niet echt goed voor de nieren, maar in februari is de nierfunctie van mijn ene nier nog gecheckt en prima bevonden, dus in eerste instantie is dat geen belemmering. Bovendien: heel veel keuze heb ik niet…

Als alles goed gaat, zien we de oncoloog pas over een jaar weer. ‘Natuurlijk mag je altijd bellen’, lacht ze. ‘Maar als er geen gekke dingen gebeuren, heb ik verder niets toe te voegen. Dan slik je je pillen, krijg je op tijd het infuus en hebben we over een jaar een nieuwe afspraak. Die combineren we dan met je derde infuus.’

We maken de eerste afspraken voor de infusen en wandelen het ziekenhuis uit. Tijd om in de stad even een paar boodschapjes te doen.

Daarna gaan we naar de apotheek om de eerste pillen op te halen. ‘Ik mag het eigenlijk niet zeggen’, zegt de dame bij de apotheek, ‘maar ik zou de bijsluiter niet lezen. Dan neem je van schrik de pillen niet meer…’ Het is natuurlijk een grapje, en ze bedoelt ook vooral aan te geven dat heel vrouwen geen of weinig last hebben van de bijwerkingen, maar het geeft wel nog even extra aan dat ook deze medicatie onder de noemer ‘gif’ geschaard kan worden.

’s Avonds heb ik heel veel telefoontjes gepleegd en appjes beantwoord. Veel lieve mensen om me heen waren ook heel benieuwd naar de bevindingen van de oncoloog. En dan ineens ben ik ontzettend moe (nog geen pil gehad) en (alweer) huilerig. Bah, ik ken mezelf zo niet. Maar het zal wel een reactie zijn op de spanning. Vroeg naar bed, beetje tv kijken, beetje haken en slapen. Morgen weer een dag. Dan neem ik de eerste van de 2577 pillen…