De eerste twee groepssessies zitten er op. Drie mannen en zeven vrouwen gaan – via Vitalys en de Nederlandse Obesitaskliniek – op weg naar een operatie (in december!) en een voor altijd veranderde leefstijl. Ik zou er zelf niet meteen voor gekozen hebben: een groep. Maar Vitalys en het NOK geven heel duidelijk aan dat het juist heel goed is om met een groep mensen deze grote uitdaging aan te gaan: samen sta je sterker en het is heel fijn om informatie en ervaringen uit te wisselen. Zij zijn de experts, dus wie ben ik om daar iets anders van te vinden?

De eerste sessie is onwennig. Dat is natuurlijk niet gek; je wordt met negen onbekende mensen in een groep gezet. Mensen die je anders waarschijnlijk nooit zou zijn tegengekomen. Allemaal hebben ze een overgewicht dat ernstig genoeg is om in aanmerking te komen voor een zogenoemde bariatrische ingreep. Dat betekent dat je BMI een waarde heeft van boven de 40, of tussen de 35 en 40, maar met bijkomende klachten (bijvoorbeeld hoge bloeddruk, diabetes of last van je gewrichten).

De eerste sessie is ook wat rommelig. Het is herfstvakantie in Arnhem en omgeving en van de vaste mensen die groep 19.55 AHM T11 (ik breek mijn hoofd over deze wonderlijke combinatie van cijfers en letters, maar er zit ongetwijfeld logica achter) gaan begeleiden is er niet één aanwezig en we moeten het vandaag doen met (ongetwijfeld kundige) vervangers.

Iedereen start met wegen en meten. Voor mij een fijn onderdeel, want… ik ben in de afgelopen periode ruim tien kilo afgevallen. (Bijna) niemand ziet het, maar ik ben er heel blij mee. De diagnose borstkanker zorgde ervoor dat zelfs míjn eetlust verminderde (en geloof me, dat is me nog nooit eerder gebeurd!) en de Tamoxifen (antihormoonpil) zorgde voor een dusdanig misselijk gevoel dat ik mezelf ertoe moest zetten om te eten: operatie, bestraling en antihormoontherapie vragen om een gezonde levensstijl met voldoende voedingsstoffen, dus eten moest ik. Maar veel eten was er niet bij. Toen de misselijkheid verdween (na een maand of twee) was ik – tot mijn eigen verbazing – helemaal gewend aan heel veel minder eten, en tot nu toe heb ik dat er maar in gehouden! We krijgen allemaal het advies om nog voor de operatie een kilo of vijf af te vallen, zodat de operatie makkelijker wordt, en dat is mij al mooi gelukt! Mijn BMI zit – voor het eerst sinds jaren – onder de 40 en mijn broeken zakken nu al af…

Een fietstest is onderdeel van de deze eerste sessie. Daar heb ik niet zulke goed herinneringen aan: tot het PMO (Preventief Medisch Onderzoek) bij mijn huidige werkgever hoorde ook zo’n test en mijn hartslag moest naar 120. Dat lukte me niet, hoe hard ik ook trapte. De man die de test afnam vond duidelijk dat ik niet genoeg mijn best deed en dat het toch wel heel slecht was dat me dat niet lukte. Ik heb me er zo ongelukkig bij gevoeld dat ik het volgende PMO aan me voorbij heb laten gaan.

Ook hier bij het NOK is het de bedoeling dat de hartslag op 120 komt. ‘Maar het is geen wedstrijd, we kijken hoe je er nu voorstaat, en hopen over een half jaar een duidelijke verbetering te zien.’ De vriendelijke jongeman die het fietsen begeleidt komt kijken of ik een bepaald metertje tussen de 55 en 60 kan houden (ja, dat kan ik) en zegt: ‘Die hartslag wordt geen 120 hoor, met jouw medicijnen. Dus dat hoef je niet te proberen! Gewoon lekker fietsen en dat ene metertje tussen de 55 en 60 houden. Dan is het prima!’ Ik bedenk me dat ik diezelfde medicijnen tijdens het PMO ook gebruikte: alleen heeft niemand daar toen naar gevraagd…

Bij de sessie met de psycholoog hoort natuurlijk een voorstelrondje. Dan blijkt meteen dat niemand hier zit vanwege een gebrek aan wilskracht of doorzettingsvermogen. Achter alle kilo’s zit een verhaal, en je kunt je voorstellen dat dat geen vrolijke verhalen zijn. Waar de een van zorgen en verdriet geen hap meer door zijn of haar keel krijgt, zitten hier mensen die juist van die zorgen en verdriet te veel zijn gaan eten. En de kilo’s er niet meer op eigen kracht af krijgen. We krijgen een map; voor ‘huiswerk’, informatie, tips en trucs voor in de aanloop naar en na afloop van de operatie. Deze map is de komende anderhalf jaar onze bijbel, hij moet met elke sessie mee. Ik vind het een tikkeltje schools, maar het zal ongetwijfeld zijn nut hebben!

De tweede sessie verloopt al duidelijk soepeler; je ziet nu bekende gezichten en met een balspelletje leren we ook de namen van de leden van de groep. Er is een groepsapp aangemaakt, zodat we elkaar ook buiten de sessies kunnen vinden.
De kop is eraf!